Historia

Prawie stu letni Pałacyk w Łochocinie wybudowany został, jak podają źródła, w latach 1926-1928. Należał on wówczas do rodziny Aleksandrowiczów. Przodek Hipolita Aleksandrowicza – spadkobiercy majątku „Łochocin” -Tomasz Aleksandrowicz, pełnił funkcję szambelana na dworze króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, zaś syn jego Stanisław był szambelanem na dworze austriackim. Za zasługi otrzymał on w roku 1800 od Franciszka II, późniejszego cesarza Austrii, Tytuł Hrabiowski.
Wspomniany już Hipolit Aleksandrowicz w wyniku podziałów rodzinnych w 1922 staje się właścicielem majątku Łochocin. Wykształcony min. w Instytucie w Heidelbergu i Petersburgu wyznawca religii prawosławnej, otrzymuje zgodę od niemieckich okupantów w 1939 roku na pozostanie w majątku wraz z rodziną.
Wykorzystując swoje znajomości z Niemcami , pomaga dostarczać żywność do Włocławskiego getta. W swoim majątku udziela schronienia rodzinom żydowskim, wywłaszczonym rodzinom ziemiańskim i wysyła paczki wywiezionym do obozów koncentracyjnych. Okres powstania warszawskiego spędza w Warszawie. Jesienią powraca do Łochocina.

Pałacyk zaś przeszedł w ręce ówczesnych władz, a majątek zamienił się w POM (Państwowy Ośrodek Maszyn Rolniczych). Dokwaterowane do Pałacyku rodziny mieszkały w nim przez długie lata, ten zaś z roku na rok tracił swój urok, z siedziby ziemiańskiej popadając wolno w ruinę. W tym czasie bywał w nim podobno młody wówczas Lech Wałęsa, który pochodzi z pobliskiego Popowa, a swoje pierwsze doświadczenie zawodowe nabywał w warsztatach POM-u jako elektryk maszyn i urządzeń rolniczych.
Wieść gminna niesie, iż w latach 60-tych w Pałacyku funkcjonował Publiczny Ośrodek Zdrowia dla potrzeb społeczeństwa z Łochocina i okolic. Po latach świetności POM-u przyszedł czas na wyprzedaż majątku i tak Pałacyk dostał się w ręce prywatnego właściciela. Przez kolejne lata przechodził w posiadanie różnych właścicieli, sukcesywnie też poprawiał się jego stan techniczny.